"De combinatie van Rexel en Sonepar zat niet in ons schema, ook niet in
het schema van onze adviseurs", constateert Hagemeyers
president-commissaris Adri Baan donderdag in Het Financieele Dagblad. Dat de
Franse rivalen van de euvele moed hadden AEX-fonds Hagemeyer met z’n tweeën
te verdelen: dat hadden ze op het hoofdkantoor in Naarden werkelijk niet
bevroed…

De naïviteit die de top van Hagemeyer uitstraalt, toont een
ontluisterend contrast. In de twintigste eeuw is het Nederlandse
bedrijfsleven groot gemaakt door bikkelharde onderhandelaars als Anton
Philips, Albert Plesman, Freddy Heineken en Frits Goldschmeding. Zij bouwden
Philips, KLM, Heineken en Randstad uit tot mondiale zakenimperia.

Van de doortrapte handelsmentaliteit die daarvoor nodig is, niet in de laatste
plaats als het om overnames gaat, is de laatste jaren weinig te bespeuren
bij de grootste Nederlandse beursbedrijven. De reeks affaires waarbij
Nederlandse toppers zich laten outsmarten door gehaaidere Belgische,
Franse, Britse en Amerikaanse tegenstrevers, groeit en groeit.

  • Tomtom: Goddijn vs De Taeye

De manier waarop Tomtom-baas Harold Goddijn de overname van digitale
kaartenmaker Tele Atlas aanpakt, verdient geen schoonheidsprijs. Toen
navigatiespecialist Tomtom in juli dit jaar zijn eerste bod uitbracht op
Tele Atlas, hadden de Nederlanders netjes beloofd geen aandelen Tele Atlas
te kopen buiten het bod om. Dat bleek een pijnlijke handicap toen Tomtom’s
rivaal Garmin in oktober een tegenbod uitbracht op Tele Atlas.

In november koos Goddijn voor een ‘knock-out’-bod dat 40 procent boven de
oorspronkelijke overnameprijs ligt. Tomtom betaalt de hoofdprijs. Lachende
derde is Tele Atlas-topman Alain de Taeye. De Belg verdient miljoenen extra
met zijn optiepakket.

  • ABN Amro: Groenink vs Goodwin

ABN Amro-baas Rijkman Groenink zette de bank in april 2007 officieel in de
etalage. Publiekelijk kondigde hij de deal met de Britse bank Barclays aan.
Groenink wist op dat moment dat Fred 'the shredder' Goodwin van Royal Bank
of Scotland ook interesse had. Naar verluidt vond Groenink het 'not done'
toen het bankentrio onder leiding van de Schotten alsnog met een vijandig
tegenbod kwam. Een fatale inschattingsfout.

  • Numico: Bennink vs Riboud

Jan Bennink deed voedingsproducent Numico in juli dit jaar voor ruim twaalf
miljard euro over aan Danone uit Frankrijk. Danone-topman Frank Riboud
reageerde afgelopen zomer bliksemsnel toen uitlekte dat Numico op het punt
stond de babymelktak van farmabedrijf Bristol Meyers-Squibb in te lijven.
Bennink verkocht zijn huid duur, maar faalde in zijn oorspronkelijke opzet:
een groter, zelfstandig Numico.

  • VNU: Van den Bergh vs Knight

VNU-topman Rob van den Bergh negeerde in 2005 kritiek van een opstandige
aandeelhouder: Eric Knight. Die vond dat Van den Bergh niet moest beginnen
aan nieuwe overnames, zolang het informatieconcern eerdere aankopen nog niet
goed had geïntegreerd. Van den Bergh waande zich de baas, maar werd in het
voorjaar van 2006 uitgeschakeld. VNU verdween roemloos van de beurs. Knight
cashte, Van den Bergh vertrok.

  • KLM: Van Wijk vs Spinetta

Leo van Wijk verkocht KLM in september 2003 voor een prikkie aan Air France.
Destijds maakte de Vereniging van Effectenbezitters zich kwaad dat KLM's
eigen vermogen 1,5 miljard euro bedroeg, terwijl de overnameprijs de helft
van dat bedrag was. De winstsprong die luchtvaartcombinatie sindsdien heeft
gemaakt, bevestigt dat Air France-topman Spinetta de ware spekkoper is
geweest.

  • Euronext: Möller vs Théodore

Toen George Möller de Amsterdamse beurs in 2000 onderbracht bij het door
Fransen gedomineerde Euronext, dacht hij dat hij na vier jaar topman mocht
worden. De Franse beursbaas Jean-François Théodore lapte die afspraak aan
z'n laars. In 2004 bleeft Théodore de baas, Möller droop af.

  • Corus: Van Duyne vs Moffat

Topman Fokko van Duyne bracht Hoogovens in 1999 onder bij British Steel, onder
de naam Corus. Het Brits-Nederlandse staalhuwelijk pakte in alle opzichten
rampzalig uit. Van Duyne ruimde na twee jaar het veld als
co-bestuursvoorzitter. De Britten grepen de macht, maar moesten in eigen
land saneren terwijl de staal- en aluminiumfabrieken in IJmuiden prima
draaiden. Schrale troost: de dealmaker aan Britse zijde, Sir Brian Moffat,
moest in 2003 eveneens het veld ruimen.

Dit artikel is oorspronkelijk verschenen op z24.nl